γαβγισματα

γαβγιζει το σκυλι του γειτονα. γαβγιζει ολη τη μερα. εχω βαλει τερμα μουσικη. εχω κλεισει ολα τα παραθυρα. εχω σφραγισει τα αυτια μου με κερινες ωτοασπιδες. εχω δεθει πανω στο καταρτι που εχω στο σαλονι για κατι τετοιες περιπτωσεις να μην παρασυρθω κ βγω εξω κ αρχισω να γαβγιζω κ εγω. ματαιο. εδω κ ωρα εχω πια παραιτηθει κ περιμενω μηπως κουραστει ή μηπως, ξερωγω, βραχνιασει. ή εστω μηπως καταλαβει οτι δεν λυνονται ετσι, με τις φωνες, του κοσμου τα προβληματα. καθομαι κ περιμενω κ νιωθω ολο κ πιο πολυ το γαβγισμα του να βγαινει μεσα απο το κεφαλι μου. βασικα, σκεφτομαι πλεον με γαβγισματα - πολυ πιο βολικο, το ομολογω, πολυ πιο ξεκουραστο. στο μεταξυ, εχει ηδη βραδυασει. δεν μπορει, λεω, θα σεβαστει τις ωρες κοινης ησυχιας κ θα το βουλωσει επιτελους. αλλα οχι. οσο νυχτωνει το γαβγισμα του γινεται ουρλιαχτο κ οφθαλμαπατη. δεν παει αλλο. ως εδω. πρεπει να κανω κατι. φοραω τα παπουτσια μου κ βγαινω στην πορτα. βλεπω τον γειτονα αραχτο κ αμεριμνο να διαβαζει εφημεριδα διπλα στον λυσσασμενο σκυλο του. εκνευριζομαι ακομα περισσοτερο. "τι θα γινει με τον σκυλο σου, ρε γειτονα, ναπουμε;" ο γειτονας κατεβαζει την εφημεριδα κ με κοιταει απορημενος. "τι ειπες;" με ρωτα. "με το σκυλι σου, λεω.. τι θα γινει; με εχει ζαλισει σημερα." "τι λες;" ξαναρωταει. προφανως δεν με ακουει γιατι η τετραποδη πηγη της ηχορρυπανσης βρισκεται εκει ακριβως, μπροστα στα ποδια του. "το σκυλι", φωναζω, "το σκυλι.. κανε κατι". τοτε ο γειτονας γυριζει προς τον πιστο του συντροφο κ του λεει: "σταματα, ρε." ο καλυτερος φιλος του ανθρωπου σταματαει αποτομα. τοσο απλο ηταν τελικα. "ελα, σορρυ, δεν ακουγα.. τι ελεγες;" ο καλυτερος γειτονας του ανθρωπου δεν ξερει τωρα τι να πει. ξεχασε γιατι βγηκε εξω. ξεχασε γιατι φορεσε τα παπουτσια του. ξεχασε το ονομα του. το σκεφτομαι λιγο. κοιταζω την εφημεριδα πανω στο τραπεζακι του. στο πρωτοσελιδο της εχει τη φωτογραφια ενος τρισευτυχισμενου ποδοσφαιριστη κ διπλα με κατι γραμματα εκκωφαντικα γραφει: "ζει το ονειρο". γειτονας κ σκυλος με κοιταζουν με την ιδια ακριβως εκφραση κ περιμενουν κατι να τους πω. "ε, αντε.. πες. τι εγινε;" ρωταει ο ενας απο τους δυο. "τι ονειρο ζει αυτος;" λεω κ τους δειχνω τον τυπο στην εφημεριδα. "οχι το δικο μου, παντως", απανταει ο αλλος, κ ανημπορος να βοηθησει πια τον κοσμο κ την ανθρωποτητα, στρωνεται κατω απο το τραπεζακι κ κοιμαται. κ αυριο μερα ειναι