αδιστακτα, απεριοριστα

ειμαι στο σινεμα. χτυπαει το τηλεφωνο. δεν απαντω κ κλεινω τον ηχο. λιγο μετα ξαναχτυπαει. κοιταω το νουμερο. αγνωστο. συνεχιζω να βλεπω την ταινια. διαλειμμα. βγαινω κ παιρνω να δω ποιος ειναι κ τι θελει. τωρα δεν μου απαντα εκεινος. δευτερο μερος. ξαναμπαινω στην αιθουσα. το τηλεφωνο χτυπαει παλι. το ριχνω μες στη τσεπη μου, να μην το βλεπω. ελαχιστα λεπτα μετα χτυπαει κ το τηλεφωνο του ηρωα στην ταινια. αυτος κοιταζει την οθονη του. στραβωνει τα μουτρα του. το σκεφτεται. δεν ειναι σιγουρος αν θελει να απαντησει. τι τον εμποδιζει; αυτος παιζει στην ταινια, δεν την παρακολουθει - κανεναν, περα απο την πλοκη, δεν προκειται να ενοχλησει. κ ομως, το αφηνει να χτυπα κ καθεται κ το κοιταει. για μια στιγμη σκεφτομαι οτι τον παιρνει ο ιδιος ανθρωπος που καλει κ εμενα. σκεφτομαι πως ετσι κ απαντησει θα τον ακουσει προσεκτικα, θα σμιξει τα φρυδια του, θα προβληματιστει κ μετα θα γυρισει προς την καμερα, θα με κοιταξει κ θα πει: "σηκωσε το, ρε! ειναι αναγκη!" βγαζω ξανα το δικο μου τηλεφωνο απο την τσεπη. κοιταζω την οθονη. ο αγνωστος δεν με καλεσε ξανα, αλλα μου εχει ερθει ενα μηνυμα απο τον παροχο μου. στο μεταξυ, η δραση στην ταινια κλιμακωνεται κ δεν θελω να τη χασω. ανοιγω το μηνυμα κ το διαβαζω βιαστικα, αφηρημενα. συνεχιζω να βλεπω την ταινια, αλλα απο το μηνυμα μού εχει μεινει καρφωμενη στο μυαλο μια λεξη: "απεριοριστα". παραξενη λεξη.. η εταιρειες τηλεφωνιας συνηθιζουν να τη βαζουν να συνοδευει τη λεξη "χρονος", την κατεξοχην εννοια που μας θετει περιορισμους, που βαζει ορια στο παιχνιδι αυτο οπου ολοι συμμετεχουμε. κ υστερα το τηλεφωνο του ηρωα ξαναχτυπα. αλλα αυτος δισταζει ακομα. σκεφτομαι πως ειναι σειρα μου να του βαλω τις φωνες, να του πω: "τελειωνε, ρε ανθρωπε! εχεις πλεον λιγοτερο απο μιση ταινια για να τα καταφερεις, για να φτασεις στον επιδιωκομενο σκοπο, για να τα κερδισεις ή να χασεις ολα! τι περιμενεις, δηλαδη;" μαζι με την κλιμακωση της δρασης εξελισσεται, με τροπο ανορθοδοξο, κ η ταυτιση ηρωα-αναγνωστη. βλεπω κ αλλους τριγυρω μου να βγαζουν τα τηλεφωνα απο τις τσεπες τους κ να τα κοιτανε. δεν ξερω, μπορει κ να εχουν βαρεθει, μπορει κ να θελουνε να δουν ποση ωρα τους απομενει. αλλα κ παλι μαζι με τον κινηματογραφικο, κυλαει κ ο δικος μας χρονος, ο πραγματικος. οχι, αληθεια τωρα.. τι περιμενουμε ακριβως; γιατι δεν απανταμε; καλη χρονια, χρονια πολλα, αδιστακτα, απεριοριστα