τα συμφραζομενα

μπαινω στη βιβλιοθηκη κ βλεπω δυο τυπους να συζητανε χαμηλοφωνα. ολοι ετσι μιλανε στις βιβλιοθηκες γενικα, αλλα για καποιο λογο νιωθω οτι οι ψιθυροι αυτων των δυο κρυβουν κατι πολυ συνωμοτικο κ καταχθονιο. κατι πολυ κακο, σατανικο πρεπει αυτοι οι δυο να σχεδιαζουνε κ αν δεν κανω κατι γρηγορα για να τους ξεσκεπασω, θα ειναι αργα τοσο για τη βιβλιοθηκη οσο κ για τον κοσμο ολοκληρο. τους πλησιαζω χωρις να τους κοιτω κ κανω πως αναζητω κατι στα ραφια που βρισκονται πανω απο τα κεφαλια τους. οι δυο συνωμοτες, σιγουροι για τη αμεταφραστη μυστικοτητα του σχεδιου τους, συνεχιζουν να τα λενε, αδιαφορωντας επιδεικτικα για την παρουσια μου. με πολυ κοπο καταφερνω να πιασω στον αερα λιγες λεξεις τους ("σαπουναδα", "παρακειμενος", "στυλοβατης", "εννοειται", "ακροβατεις", "ορμωμενος", "διαλειμμα" ή "διαλυμα" - για την τελευταια δεν ειμαι κ τοσο σιγουρος, δεν βοηθανε κ τα συμφραζομενα), αλλα δεν μπορω ακομα να βγαλω ασφαλες συμπερασμα. καποια στιγμη χτυπαει το κινητο του ενος κ ο αλλος του κανει αμεσως αυστηρη παρατηρηση που εξακολουθει να διατηρει ως ηχο κλησης τη μελωδια του εθνικου υμνου της ονδουρας κ οχι της νικαραγουας, οπως κανονικα θα επρεπε. μπερδευομαι ακομα περισσοτερο. η βιβλιοθηκαριος σηκωνει το φρυδι κ με κοιταζει επιτιμιτικα, λες κ ειμαι εγω ο αορατος τυμπανιστης που συνεχιζει περηφανα να τυμπανιζει στο ηχειο της ασιγαστης συσκευης - γιατι δεν το σηκωνεις επιτελους, ρε ανθρωπε; τελικα, παιρνω στην τυχη ενα βιβλιο κ παω να της δωσω για να το περασει στην καρτελα μου. η βιβλιοθηκαριος χαϊδευει στοχαστικα το τραχυ εξωφυλλο του κ υστερα φοραει το πιο ειρωνικο της υφος κ μου λεει: "κοιτα να δεις.. εχουμε κατορθωσει μια χαρα να αμφισβητουμε την υπαρξη του θεου, αλλα για τις θεομηνιες του κουβεντα δεν σηκωνουμε, ε;"