η εξεταστικη

ειναι μονοι τους. οι δυο τους. επιτελους μονοι. καθονται σε αντικριστα μπαλκονια. αυτος διαβαζει ενα βιβλιο της σχολης. αυτη εχει το λαπτοπ της στα γονατα κ κανει εργασιες. απο το λαπτοπ ακουγεται μουσικη. αυτος σηκωνει το κεφαλι που κ που κ την κοιταζει. αυτη κοιταζει επισης να δει αν την κοιταζει οντως ο απεναντι, ενω τα χρωματα της οθονης συνεχιζουν να βαφουνε τα μαγουλα της. στο μεταξυ, η μουσικη, αργα και μεθοδικα, χτιζει γεφυρα αναμεσα στα δυο μπαλκονια. οταν αρχιζει να παιζει το κρισιμο κομματι, αυτος βαζει το δαχτυλο σελιδοδεικτη κ σηκωνεται. αυτη τον βλεπει κ ανεβαζει λιγο ακομα την ενταση. η γεφυρα εχει πια στερεωθει. ο πιο τολμηρος μπορει ανετα να βγαλει ποδι στο κενο κ να αρχισει να τη διασχιζει. "ποιο τραγουδι ειναι αυτο;", της ψιθυριζει φωναχτα. αυτη τον κοιταζει δηθεν εκπληκτη με βλεμμα τυπου "συγγνωμη, σε μενα μιλας;" εξαιρετικη ερμηνεια, η οποια δυστυχως δεν προλαβαινει να ολοκληρωθει. "τι ποιο τραγουδι, ρε μαλακα; πλακα κανεις;" ακουγεται απο τα ενδοτερα του φοιτητικου διαμερισματος η φωνη του ραθυμου συγκατοικου. "το εχεις λιωσει τοσες μερες να το ακους κ τωρα κανεις πως δεν το θυμασαι;" η γεφυρα καταρρεει με παταγο. το χαμογελο της, παντως, παραμενει εκει, στη θεση του. κ αυτην την εξεταστικη του ιουνιου ποιος ανθρωπος ανεραστος την επινοησε;