η γραμμη

ειμαι σε γραμμη αναμονης εδω κ μιση ωρα. οσο βρισκομαι σε αναμονη, ακουω ενα αδιανοητα εξοργιστικο μουσικο θεμα, το οποιο εχει επιλεχθει με προφανη σκοπο να με εκνευρισει κ να με κανει να κλεισω το τηλεφωνο. καθε τρια λεπτα περιπου η μουσικη διακοπτεται για να ακουστει μια εξισου ενοχλητικη φωνη να λεει "αυτη τη στιγμη ολες οι γραμμες μας ειναι απασχολημενες. παρακαλω περιμενετε". αν κ γνωριζω πως προκειται για ηχογραφημενο μηνυμα, μετα τις πρωτες επαναληψεις, εχω ξεκινησει καποιες φιλοτιμες -θελω να πιστευω- προσπαθειες να αποσπασω καποιες πληροφοριες παραπανω απο το μηχανημα ή εστω να το αποσυντονισω κ ετσι να χτυπησω το αορατο κ πανισχυρο συστημα που κρυβεται απο πισω. "σιγουρα ειναι ολες οι γραμμες σας απασχολημενες; μηπως ειναι καμια παλιογραμμη που κωλοβαρα κ αποφευγει να με εξυπηρετησει; κ ποσο λετε να περιμενω, δηλαδη; γιατι αν ειναι να κανουμε μαζι εδω πρωτοχρονια πειτε μου να παω να βαλω τα καλα μου. αληθεια, μηπως ξερετε πώς λεγεται το κομματι που με εχετε βαλει να ακουω τοσην ωρα; να ξερω να το παραγγελνω στους ντιτζεϊδες οποτε βγαινω εξω." κ τοτε ξαφνικα, κ ενω εχω ηδη αρχισει να σκεφτομαι πως λογικα καπως ετσι πρεπει να ξεφευγει το μυαλο του ανθρωπου, η γραμμη ανοιγει κ ακουγεται μια αλλη φωνη πολυ πιο φιλικη κ παρεϊστικη να μου συστηνεται κ να με ρωτα πώς θα μπορουσε να με εξυπηρετησει. αιφνιδιαζομαι. ειλικρινα δεν θυμαμαι καν γιατι τους τηλεφωνησα. κομπιαζω. ψαχνω στα χαρτια που βρισκονται μπροστα μου μηπως κ βρω κατι που να με βοηθησει. η υπαλληλος, στο μεταξυ, με ενημερωνει οτι για τη δικη μου ασφαλεια η κληση μας καταγραφεται. "τι εννοειτε;" τη ρωτω, "ολοκληρη η κληση; ακομα κ αυτα που ελεγα τοσην ωρα που με ειχατε σε αναμονη;" η υπαλληλος γελαει -ετσι νομιζω, δηλαδη- μετα σκουνταει τη διπλανη της κ της κανει μια χαρακτηριστικη χειρονομια, σαν να της λεει "παλι σε τρελαρα πεσαμε". η διπλανη τής κανει νοημα κ της ζηταει να με βαλει σε ανοιχτη ακροαση για να με μπορουν να με ακουν ολοι μεσα στην αιθουσα κ να προσφερω ετσι ενα ευχαριστο διαλειμμα σε αυτο το μιζερο κ γκριζο πρωινο τους. η δικια μου την ξανασκουντα κ με εξαιρετικο επαγγελματισμο πνιγουν κ οι δυο τα αφριζοντα τους γελια. κ εκει πανω στην καλη χαρα, παταει μαλλον κατα λαθος ενα κουμπι, κ χωρις να κλεισει η γραμμη, αρχιζει παλι να ακουγεται το μουσικο θεμα της αναμονης. για καποιο λογο εχω αρχισει να τη συμπαθω αυτην τη μελωδια. "παρακαλω, κυριε. πειτε μου, πώς μπορω να σας εξυπηρετησω;" μου λεει το κοριτσι. αναρωτιεμαι αν την ακουμε κ οι δυο αυτην τη μουσικη ή συνεχιζω να κινουμαι μονος μου σε ρυθμους παραφροσυνης. μοναχα ενας τροπος υπαρχει να το μαθω. "χορευουμε;" της λεω