ο κυρ-πολεμος

ηταν, θυμαμαι, ενας τυπος, τοτε που ζουσα στην αθηνα, στα εξαρχεια, που καθοταν ολη τη μερα μονος του στα καφενεια της πλατειας χωμενος παντα μες στην εφημεριδα του. καμια φορα, που τυχαινε να βρεθω κ εγω εκει με την παρεα μου, σε καποιο διπλανο τραπεζι, τον ακουγα να διαβαζει μουρμουριστα τα νεα της ημερας κ μου εμοιαζε η μουρμουρα αυτη με ξορκι μαγικο κ προσευχη ταυτοχρονα. κ τοτε αυτος, μολις καταλαβαινε πως καποιος τον προσεχει, κατεβαζε αμεσως την εφημεριδα, μας κοιτουσε κ ελεγε παντα την ιδια ατακα: "πολεμος, παιδια, ε; πολεμος.." δεν καταλαβα ποτε αν ζητουσε επιβεβαιωση για τις δυσαρεστες προβλεψεις του ή αν μας εβλεπε ετσι, νεους κ χαζοχαρουμενους, κ ηθελε να μας τρομαξει. εμεις μπροστα του καναμε πως τον παιρνουμε στα σοβαρα κ ψευτοαπελπισμενα κουνουσαμε τα κεφαλια μας για το κακο που μας ειχε βρει κ εμας κ ολοκληρο τον κοσμο. ομως μετα τον κοροϊδευαμε κ οταν αναφερομασταν σε αυτον, τον λεγαμε "ο κυρ-πολεμος" κ σκαγαμε στα γελια. παντως, μια μερα που φευγοντας ξεχασε την εφημεριδα επανω στο τραπεζι, την πηρα, ετσι απο περιεργεια, στα χερια μου κ την ξεφυλλισα. κ εκπληκτος τοτε ανακαλυψα πως οντως καπου γινοταν πολεμος