τα καγκελα

οταν σπουδαζα στην αθηνα, στην εισοδο της πολυκατοικιας, απεναντι ακριβως απο το παραθυρο μου, κοιμοταν ενας αστεγος. ολη τη μερα γυρναγε κ το βραδυ ερχοταν κ την επεφτε εκει, οπου ειχε αφημενες μονιμα μια-δυο κουβερτες κ το στρωμα του. ενα απογευμα γυρισε κ βρηκε καποιον αλλον να κοιμαται εκει ακριβως στη θεση του. εκπληκτος εσκυψε απο πανω του να δει ποιος ειναι, προσεχτικα, χωρις να τον ξυπνησει, κ στη συνεχεια αρχισε να ρωταει στα μαγαζια παραδιπλα μηπως τυχον τον γνωριζαν. στο τελος, με ειδε που ειχα βγει να δω τι παιζει στο παραθυρο κ ηρθε απο κατω κ με ρωτησε: "συγγνωμη, ρε φιλε, ποιος ειναι αυτος εδω; τον ξερεις;" "οχι", του απαντησα εγω. "καλα, τι σοϊ ανθρωποι ειναι αυτοι; την πεφτουν οπου βρουνε;" συμπληρωσε σχεδον με αγαναχτηση. παρολα αυτα, δεν φανηκε να θελει να κανει φασαρια. πηγε κ εκατσε σε ενα σκαλι διπλα στον κοιμισμενο κ τον περιμενε υπομονετικα να σηκωθει για να διεκδικησει εκ νεου το αυτοσχεδιο κρεβατι του.
λιγες μερες μετα εβαλαν καγκελα απεναντι στην εισοδο της πολυκατοικιας κ ετσι αναγκαστηκε ο αστεγος γειτονας μας να "ξεσπιτωθει" κ δεν τον ξαναειδαμε. δυστυχως, τοτε μαλλον κανεις δεν βρεθηκε να πει: "τι σοϊ ανθρωποι ειναι αυτοι; βαζουνε καγκελα οπου βρουνε;"