καρχαριες

στον βολο, τους τελευταιους μηνες, βλεπω συχνα στον δρομο μια γυναικα να οδηγα ποδηλατο φορωντας στο κεφαλι της κρανος μοτοσυκλετας. τοσον καιρο δεν ειχα αποφασισει αν το κανει για λογους ασφαλειας ή εχει καποιο αλλο θεμα, πιο σοβαρο, εκει μες στο κεφαλι της. σημερα τη συναντησα την ωρα που εδενε καπου το ποδηλατο της. ενω περνουσα απο διπλα, ακουσα να μου λεει: "κυριε.. συγγνωμη.. να σας πω.. να προσεχετε εκει που κολυμπατε.. υπαρχουν καρχαριες." της ειπα ευχαριστω κ εφυγα αφηνοντας την να παλευει με την κλειδαρια του ποδηλατου της, η οποια ηταν λιγο μεγαλυτερη απο το ιδιο το ποδηλατο. σκεφτομαι οτι, αν ημουνα μικροτερος, θα γελουσα με την ολη φαση, θα εσπευδα να τη διηγηθω στους φιλους μου για να γελασουνε κ εκεινοι κ την επομενη φορα, που θα τη συναντουσα ξανα στον δρομο μου, ισως κ να την προκαλουσα να μου ξαναπει καμια τετοια παλαβομαρα. ομως, αντι για αυτο, σημερα τη λυπηθηκα. οπως λυπηθηκα που δεν μπορω ή που δεν μου επιτρεπω να γελαω πια με τετοιες ιστοριες. λυπηθηκα που τη λυπηθηκα κ αυτην κ ολους τους καρχαριες που καποτε κολυμπαγαν ανεμελα μες στο δικο μου το κεφαλι