από συνήθεια

παμε το απογευμα να κανουμε το τρισαγιο στη γιαγια κ παιρνω στο αμαξι τον παπα, γιατι βρεχει πολυ κ το μνημα ειναι ψηλα, στην ανηφορα. ο παπας μοιαζει αμηχανος. ρωταει την ηλικια της συγχωρεμενης κ υστερα λεει κατι αδιαφορο για τον καιρο. αναρωτιεμαι αν ειναι η πρωτη του φορα που κανει βαρδια στο νεκροταφειο.
μετα την συντομη τελετη τον ξανακατεβαζω με το αμαξι.
"δεν πιστευεις, ε;" με ρωταει.
"δεν ξερω.. μαλλον οχι", του απαντω, "γιατι;"
"τιποτα.. ειδα που δεν εκανες τον σταυρο σου. δεν πειραζει, ομως. φτανει που εισαι εδω." 
αναρωτιεμαι τι εννοει με αυτο το "εδω". εδω, στο νεκροταφειο; εδω, στην πολη; εδω, σε αυτον τον κοσμο; ή μηπως το εδω ειναι μεταφορικο; οτι ειμαι εδω, ασπουμε, συγκεντρωμενος κ δεν πεταει αλλου ο νους μου; τωρα μαλλον ειμαστε κ οι δυο αμηχανοι. ο παπας δεν εχει πει, ομως, την τελευταια του κουβεντα:
"να σε ρωτησω κ κατι αλλο;"
"παρακαλω."
"ποσα κυβικα ειναι το αυτοκινητο σου;"
"χιλια διακοσια. γιατι;"
"ε, τοτε.. γιατι το λενε πεντακοσαρακι;"
"ετσι", του απαντω, "απο συνηθεια. ετσι λεγανε το παλιο μοντελο που του εμοιαζε."
"απο παραδοση", με διορθωνει, "οχι απο συνηθεια. η παραδοση ειναι καλο πραγμα. η συνηθεια ειναι του διαβολου."
θελω να τον ρωτησω αν μιλαει αλληγορικα. αν ολο αυτο ειναι, ξερωγω, η παραβολη του μαυρου φιατ κ κατι αλλο πιο υπαρξιακο κρυβεται απο πισω. φτανουμε. ανοιγει την πορτα. "να ζησετε να την θυμαστε", μου λεει, "κ οταν πας να πληρωσεις τελη κυκλοφοριας, να τους δωσεις μονο για τα πεντακοσια." γελαει. το εχω ακουσει πεντακοσιες τουλαχιστον φορες αυτο το αστειακι. γελαω κ εγω λιγο. απο συνηθεια.