τα ξενα

στον βολο, κοντα στο γυμνασιο οπου πηγαινα υπηρχε καποτε ενα δισκαδικο. καμια φορα, οταν καναμε κοπανες, περνουσαμε απο εκει κ ζητουσαμε απο τον τυπο που το ειχε δισκους ανυπαρκτων τραγουδιστων κ συγκροτηματων κ διασκεδαζαμε οσο τους εψαχνε ματαια στα ραφια του. ο καημενος, παντα στο τελος μας υποσχοταν οτι θα μας τους παραγγειλει κ μας ζητουσε να ξαναπερασουμε. επειδη ομως ειχε καταλαβει τι τσογλανια ημασταν, δεν μας αφηνε ποτε να ψαχουλεψουμε μονοι μας το μαγαζι κ να απλωσουμε τα χερια μας στα ραφια του. θυμαμαι οτι παντα μου εκανε εντυπωση πως ειχε τους δισκους του τακτοποιημενους με απολυτη αλφαβητικη σειρα κ μπροστα σε καθε ραφι βρισκοταν ενα χαρτονακι που αντιστοιχουσε στο πρωτο γραμμα του επιθετου του εκαστοτε καλλιτεχνη.
αυτο ομως που για μενα αποτελουσε τεραστιο μυστηριο ηταν που ενω καποια γραμματα, οπως το α, το κ ή το π, καλυπταν μοναχα ενα ραφι κ αλλα, οπως το ζ, το η κ το θ, στριμωχνονταν στο ιδιο χαρτονακι, το γραμμα ξ επιανε εναν ολοκληρο οροφο στη δισκοθηκη του. "ποσοι πολλοι ειναι οι καλλιτεχνες που το ονομα τους αρχιζει απο ξ", αναρωτιομουν, αλλα να πλησιασω για να βρω μονος μου λυση στο μυστηριο δεν μου επιτρεποταν κ να ρωτησω τον μαγαζατορα η αληθεια ειναι πως ντρεπομουνα. ηξερα, βεβαια, τον ξυλουρη, που τον ακουγαν οι γονεις μου, αλλα ενταξει.. ποσους δισκους να ειχε βγαλει πια αυτος που χρειαζοταν το μισο μαγαζι για να χωρεσουν.
ετσι, αρχισαμε με τους φιλους μου να επινοουμε μουσικους κ μπαντες που το ονομα τους να αρχιζει απο ξ, μπας κ πετυχουμε κ σταληθεια καποιον. πηγαιναμε κ του ζητουσαμε, ασπουμε, το ταδε αλμπουμ του γιωργου ξερολα ή την δεινα συλλογη μπεστοφ των ξεκουμπωτων πουκαμισων κ αυτος αφου παντα εψαχνε με προσοχη στα ραφια του, μας εδινε την ιδια ακριβως απαντηση: "δεν το εχω τωρα, αλλα αν θελετε, μπορω να σας το παραγγειλω".
το δισκαδικο αυτο πρεπει να εκλεισε εκει καπου στα αρχες του νεου μας αιωνα. λιγο πριν κλεισει εμαθα οτι ξεπουλουσε το εμπορευμα που του ειχε απομεινει κ περασα ξανα ετσι απο περιεργεια, μα πιο πολυ μηπως κ καταφερω να λυσω, εστω κ εκ των υστερων, το μυστηριο του ξ. μπηκα μεσα κ βρηκα τον τυπο να καθεται πισω απο τον μπαγκο του. αν κ δεν με ρωτησε τι ψαχνω, του ειπα οτι ετσι, θελω μοναχα να ριξω μια ματια κ με ενα νευμα, που εδειχνε μαλλον παραιτηση, μου εδειξε τους δισκους του, σαν να μου ελεγε, "κανε ο,τι γουσταρεις, εγω τελειωσα". αν κ τα ραφια του ητανε πλεον μισοαδεια, τα χαρτονακια με τα γραμματα της αλφαβητου στεκονταν σταθερα στη θεση τους. για το ξεκαρφωμα κοιταξα πρωτα ενα-δυο ασχετα γραμματα κ υστερα πηγα επιτελους στο ξ, οπου κ παραδοξως ακομα υπηρχαν οι πιο πολλοι δισκοι. κ αν η λυση στο μυστηριο ητανε τελικα γελοια, η αληθεια ειναι οτι ακομα προσπαθω να συνελθω απο την εκπληξη.. μαϊκλ τζακσον, μαντονα, αϊρον μεϊντεν, μεταλλικα.. ναι, ο τυπος βολευε στο ξ ολα μα ολα τα "ξενα"..