Κυρία καθηγήτρια,
Εσείς που με τόση σύνεση και γενναιοδωρία διευθύνετε το μάθημα αυτό. Εσείς που με υπομονή ανέχεστε την άγνοια, την πλάνη και την ημιμάθεια των ταπεινών σας μαθητών. Και αντιπαρέρχεστε με τέχνη απαράμιλλη τη βάρβαρη τη συμπεριφορά των πιο εξωστρεφών από εμάς. Μετουσιώνοντας τα φαιδρά ευφυολογήματα σε παραδείγματα εφαρμογής της διδακτέας ύλης. Αναδεικνύοντας τους προβοκάτορες της αίθουσας σε πρόσωπα του μεταπτυχιακού μας δράματος. Ακούστε, σας παρακαλώ, ετούτη την παράκληση.
Δεχτείτε, ως φωνή απόγνωσης, αυτήν την ικεσία. Αν ήταν άλλη εποχή, να είστε σίγουρη, τότε εγώ θα σώπαινα. Και θα συμμορφωνόμουνα υπάκουα με των εργασιών σας την εκφώνηση. Αν σε άλλο ημισφαίριο το έργο αυτό εξελισσότανε, αλήθεια σας διαβεβαιώ, ένα άλλο κείμενο πολύ πιο διαφορετικό τώρα θα σας παρέδιδα.
Κυρία καθηγήτρια, δείξτε λιγάκι κατανόηση, η απόσταση που με τα λόγια αυτά τολμώ να διασχίσω, από το ξύλινο θρανίο μου μέχρι τη σιδερένια έδρα σας, πολύ με δυσκολεύει. Ωστόσο, σας εκλιπαρώ, μη βάζετε τόσες πολλές ασκήσεις μέσα σε ετούτη την παμφάγο Άνοιξη. Γιατί ο Απρίλιος αυτός μας έχει αναστατώσει. Κι ο Μάιος καραδοκεί για να μας αφανίσει. Και πού μυαλό, πού προσοχή, πού τάξη και συνέπεια, όσο οι μέρες μεγαλώνουνε κι οι νύχτες αγριεύουν. Κι εγώ, αλήθεια, σας υπόσχομαι ποτέ στο μάθημα αυτό ξανά να φλυαρήσω. Πάντα πρώτος να έρχομαι, να φεύγω τελευταίος. Το κινητό να έχω κλειστό, σημειώσεις να κρατάω. Κι όταν με προκαλεί ο διπλανός, θα αλλάζω αμέσως θέση. Γιατί όσοι τριγύρω οι πειρασμοί, τόσα και τα πειράγματα της εποχής ετούτης. 
Αυτά, τα είπα και ξαλάφρωσα. Πράξτε, λοιπόν, όπως νομίζετε. Μην σας κρατάω άλλο.