Υπάρχει ένα άρωμα που απεχθάνομαι. Ούτε καλοκαίρια και διακοπές μού θυμίζει, ούτε ερωτικό το βρίσκω, ούτε τίποτα. Το αντίθετο μάλλον. Με ζαλίζει και με ανακατώνει. Ναυτία και αναγούλα μού φέρνει. Το σιχαίνομαι.
Η κακή μου τύχη το έφερε έτσι, ώστε για πολλές από τις γυναίκες που γνώρισα και θέλησα να είναι το αγαπημένο τους. Στις περισσότερες το ξεκαθάριζα από την αρχή. Ή εκείνο ή εγώ! Όλες σχεδόν υποχωρούσαν. Κι αυτό έμοιαζε να είναι η πρώτη μου νίκη στη μητέρα όλων των μαχών. Το ξέρω πως μετά, όταν χωρίζαμε, ξεσπούσαν σ’ αυτό. Το ξανάβγαζαν από το βάθος του συρταριού –προνοητικές οι περισσότερες δεν το είχαν πετάξει– και το φορούσαν με λαιμαργία εκδικητική.
Υπήρξε ωστόσο και μία που δεν υποχώρησε. Όχι μόνο, αλλά πέρασε και στην αντεπίθεση. Ή με εκείνο ή καθόλου! Αιφνιδιάστηκα. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Αλίμονο, την ήθελα πολύ. Ίσως και λόγω της επιμονής της ακόμα περισσότερο. Ήταν η σειρά μου να υποχωρήσω. Στην αρχή το ανεχόμουν. Μετά νόμισα πως έπαψε να με ενδιαφέρει. Στο τέλος το λάτρεψα. Πίστεψα πως δεν μπορώ χωρίς αυτό.
Όταν χωρίσαμε, ξέσπασα με τον δικό μου τρόπο. Ξανάβγαλα την απέχθειά μου από το βάθος του συρταριού και την ξαναφόρεσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου