μασκες

μπαινω σε ενα μαγαζι. μια υπαλληλος με πλησιαζει κ με ρωταει πώς θα μπορουσε να με βοηθησει. της λεω τι ψαχνω. μου ζηταει να περιμενω λιγο κ χανεται στα ενδοτερα. περιμενω. διπλα μου ενας τυπος με κοιταζει καπως επιθετικα. με αντιπαθει. σχεδον με μισει, θα ελεγα, αλλα δεν ξερω για ποιο λογο. η υπαλληλος επιστρεφει κρατωντας αυτο που της ζητησα. μου λεει ποσο κοστιζει κ της απαντω "ενταξει, θα το παρω". ο τυπος διπλα μου ξεροβηχει. γυριζω, τον κοιταζω. "μου πηρατε τη σειρα", μου λεει. μοιαζει πολυ αγριεμενος. "εμμ..", του απανταω αποφασιστικα κ κοιταζω την υπαλληλο, ελπιζοντας να λυσει αυτη την παρεξηγηση. 

η υπαλληλος στον κοσμο της. "καρτα ή μετρητα;" με ρωταει. "παρακαλω, εξυπηρετηστε τον κυριο πρωτα", της λεω για να προλαβω τα χειροτερα. η υπαλληλος κοιταζει διπλα μου, κ μη βρισκοντας εκει κατι ενδιαφερον, με ξαναρωτα με ποιον τροπο θελω να πληρωσω. "μετρητα", της απαντω, ενω σκεφτομαι οτι αυτη παιζει να ειναι η τελευταια αγορα μου. ο αλλος κανει ενα βημα κ ερχεται ακομα πιο κοντα. οριακα απεχουμε δυο μετρα, οπως επιβαλλουν οι κανονες προστασιας - σκεφτομαι να του το επισημανω, πιο πολυ ετσι, για να αλλαξουμε κουβεντα, αλλα δεν προλαβαινω. "μου πηρατε τη σειρα", μου ξαναλεει. εκτιμω το γεγονος πως αν και ειναι ετοιμος να μου πιει το αιμα, εξακολουθει να μιλαει στον πληθυντικο. "με συγχωρειτε", του απαντω, "δεν σας προσεξα." "κανεις δεν με προσεχει", μου λεει αυτος κ κατεβαζοντας το κεφαλι επιστρεφει στην αρχικη του θεση. στεναχωριεμαι λιγο. 

στο μεταξυ, η υπαλληλος μού εχει δωσει τα ρεστα μου κ την αποδειξη κ σπευδει να εξυπηρετησει καποιον που μπηκε μετα απο εμενα. "α, κοιταξτε", λεω στον καινουριο αορατο φιλο μου, "κ αλλος σας παιρνει τωρα τη σειρα." ο τυπος εχει μαλλον πια αποδεχτει τη μοιρα του κ δεν μου απανταει. αποφασιζω να αναλαβω δραση. παω στην υπαλληλο, τη διακοπτω ξεροβηχοντας κ εγω κ της ζηταω τον λογο: "συγγνωμη, γιατι δεν εξυπηρετειτε τον ανθρωπο;" αυτη χαμογελαει - ετσι νομιζω, δηλαδη, αφου φοραει μασκα. "α, μην ανησυχειτε", μου λεει, "ο ανθρωπος.. ειναι του καταστηματος." ο τροπος που προφερει τη λεξη ανθρωπος εχει κατι το ειρωνικο, αλλα δεν ξερω ποιον ειρωνευεται, εμενα που τη χρησιμοποιησα πρωτος ή αυτον που δεν ειναι ανθρωπος ακριβως, αλλα κατι τετοιο, παρομοιο. επιμενω: "ε, αφου ειναι του καταστηματος, τοτε γιατι λεει οτι του πηρα τη σειρα;" τωρα ειναι ο καινουριος πελατης που ξεροβηχει, σαφως ενοχλημενος. δυστυχως, αυτου του τυπου ο ξηροβηχας δεν περιλαμβανεται στα συμπτωματα καμιας επιδημιας. τελος παντων, σκεφτομαι, βρειτε τα. εγω εκανα ο,τι μπορουσα. απολυμαινω τα χερια μου κ φευγω. 

καθως περναω εξω απο το μαγαζι, βλεπω τον τυπο να με κοιτα μεσα απο τη βιτρινα. σηκωνει το χερι του κ με τα δαχτυλα μού κανει το σημα της νικης. κατω απο τη μασκα του χαμογελαει κ αυτος, σιγουρος πως ολο κ κατι κερδισε, μονο κ μονο επειδη δεν του ειπανε πως εχει τα παντα χασει. πισω του, ενας ολοκληρος κοσμος συνεχιζει να του παιρνει τη σειρα. για παντα