τη δροσια του

η ηλικιωμενη στον τριτο καθαριζει το μπαλκονι της. τα νερα που ριχνει, ακολουθωντας τον νομο της βαρυτητας, κυλανε αμεριμνα μεχρι το χειλος του μπαλκονιου κ υστερα σχηματιζουν εναν ωραιοτατο καταρραχτη που σκαει με ορμη στο πεζοδρομιο. η δυναμη κ η ομορφια, ομως, του υδατινου στοιχειου παραδοξως δεν φαινεται να συγκινει τους περαστικους. σηκωνουν το κεφαλι τους, αλλα ετσι οπως τους τυφλωνει ο ηλιος, δεν καταλαβαινουν απο πού τους ερχεται, οποτε βριζουν γενικα κ αοριστα τα ουρανια. καποια στιγμη, βγαινει απο ενα απο τα εμπορικα που βρισκονται στο ισογειο μια νεαρη γυναικα κ φωναζει: "τα νερα, ρε γιαγια, τα νερα.. μουσκεμα μας εκανες παλι." η γιαγια σκυβει επικινδυνα πανω απο τα καγκελα να δει ποιος τη φωναζει. λιγο η υψομετρικη αποσταση, λιγο η ηλικια.. δεν πιανει κ πολλα απο τα λογια της διαμαρτυρομενης - ισως κ να ακουει μονο ο,τι τη συμφερει. "νασαι καλα, κοριτσι μου", της απαντα, "τη δροσια του ναχεις", κ αμεσως παει κ κρυβεται στα σκιερα ενδοτερα του διαμερισματος της. ο καταρραχτης συνεχιζει για ακομα λιγη ωρα να κυλα κ να διαταρρασει το οικοσυστημα της γειτονιας. ενας τουριστας στεκεται απεναντι κ τον φωτογραφιζει. μια πεστροφα κολυμπα αναποδα στο ρευμα του, αναρριχαται, φτανει μεχρι το μπαλκονι της γιαγιας κ αραζει αναμεσα στις κρεμαστες της γλαστρες