μια κουνημενη φωτογραφια

στο πλοιο για τη νισυρο. πενηνταρης, μαλλον δωδεκανησιος, καθεται στο καταστρωμα κ μιλαει μονος του. στην αρχη φαινεται σαν να μιλαει στο τηλεφωνο, αφου αναμεσα στα λογια του μεσολαβουν μεγαλες παυσεις. ο,τι λεει εχει εναν μακροσυρτο παραπονιαρικο ερωτηματικο τονο. σαν να ψαχνει απαντησεις που δεν προκειται να του δοθουν ποτε. επειτα, αρχιζει να φωναζει. ολοι γυριζουν κ τον κοιταζουν. βαραει το χερι του στο πλαστικο τραπεζι, βριζει κ καταριεται. οι ελληνες γελουν, οι αλλοδαποι τρομαζουν. γινεται η ατραξιον της διαδρομης. οι ταξιδιωτες αποσυρουν το ενδιαφερον τους απο τα βραχια κ τους γλαρους κ στρεφουν τα κινητα τους προς το μερος του. το οργισμενο παραληρημα του κινειται εναλλαξ, αλλοτε προς το πολιτικο προσωπικο της χωρας που "τον προδωσε" κ αλλοτε προς μιαν ελενη που "δεν τον πιστεψε ποτε" - στη συνεχεια, παραδοξως, το σχημα αυτο λειτουργει κ αντιστροφα. καποιος απο το πληρωμα τον πλησιαζει, του απευθυνεται σαν να ειναι φιλος του, δικος του ανθρωπος, κ του λεει να ηρεμησει. "ηρεμος ειμαι", του απανταει αυτος κ του δειχνει ποσο σταθερα ειναι τα χερια του, λες κ του ζητησαν να τραβηξει φωτογραφια κ αυτος υποσχεται οτι δεν θα βγει κουνημενη. "καλα, μην φωναζεις παντως.. ενοχλεις τον κοσμο", του λεει ο ενστολος κ απομακρυνεται. αυτος κοιταζει εκπληκτος τριγυρω του. λες κ μολις ανακαλυψε πως δεν ταξιδευει μονος. ντρεπεται. σταματαει τις φωνες κ αρχιζει το τραγουδι: "λε.. μωρε, λεμο.. νακι μυρωδατο.." τραγουδαει ομορφα, αν κ η φωνη του σπαει διαρκως. λιγο παρακατω, εκει οπου ο στιχος παρακαλαει το λεμονακι να "μην παραμυριζει τοσο", του βγαινει ενας λυγμος κ ξαφνικα, η ηρεμη ως τωρα θαλασσα, αρχιζει τους κυματισμους κ αυτη ετσι, για να τον σιγονταρει