σας εχει τυχει ποτε να περνατε διπλα απο καρτοτηλεφωνο κ αυτο να αρχισει να χτυπαει; κ αν ναι, δεν εχετε μπει στον πειρασμο να απαντησετε; εμενα μου εχει τυχει δυο φορες.
η πρωτη ηταν πριν απο πολλα χρονια, τοτε που οι περισσοτεροι δεν ειχαμε κινητα κ κυκλοφορουσαμε παντα με μια τηλεκαρτα στην τσεπη. ημουν στην αθηνα, στην πλατεια αμερικης. ακουσα να χτυπαει ενα καρτοτηλεφωνο, πλησιασα δειλα-δειλα, σηκωσα το ακουστικο κ ειπα: "παρακαλω, ποιος ειναι;" στην αλλη ακρη της γραμμης μια γυναικεια φωνη, σαν κ αυτες που σταδιοδρομουν στις γραμμες εξυπηρετησης, ζητουσε καποιον γιαννη. της ειπα: "α, κοιταξτε να δειτε συμπτωση: κ εμενα γιαννη με λενε!" "καλα, χαλαρωσε, δεν σε λενε κ αναξαγορα" μου απαντησε κ μου το εκλεισε στα μουτρα. οταν αφηγηθηκα το περιστατικο αυτο στους φιλους μου, οι πιο πολλοι γελασανε. υπηρχαν, ομως, κ καποιοι που μου ειπαν οτι πρεπει να ειμαι πιο προσεκτικος κ οτι δεν παιζουνε με αυτα τα πραγματα κ οτι υπαρχουν καρτοτηλεφωνα στην πολη που λειτουργουν σαν πυλες εισοδου σε αλλες διαστασεις. τοτε καταλαβα οτι ειχα δωσει λανθασμενη απαντηση σε εκεινην την αγνωστη γυναικεια φωνη κ εχασα ετσι μια σπανια ευκαιρια να ταξιδεψω σε καποιο παραλληλο συμπαν πιο διασκεδαστικο απο αυτο εδω το συμπαν το ξενερωτο.
για πανω απο δυο δεκαετιες περνουσα διπλα απο καρτοτηλεφωνα περιμενοντας πώς κ πώς να ακουσω κ παλι καποιο να χτυπαει. μεχρι που χθες το βραδυ, καθως περπατουσα στη γουναρη, κατω απο την πλατεια ναυαρινου, ακουσα να χτυπαει ενα τηλεφωνο. αν κ περναω σχεδον καθε μερα απο εκει, δεν ειχα προσεξει ποτε οτι υπαρχει στο σημειο αυτο καρτοτηλεφωνο. εριξα μια ματια τριγυρω. ηταν αργα κ εβρεχε. οι δρομος ηταν αδειος. αυτο ειναι, σκεφτηκα, το παραλληλο μου συμπαν εξακολουθει να συνωμοτει για να με κλεψει απο αυτο εδω το συμπαν το αχαριστο. ετσι ειναι τα παραλληλα τα συμπαντα: καμια φορα αργουν να παρουν μπρος, αλλα στο τελος την κανουν τη δουλεια τους.
μα ενω ετρεξα ολο χαρα για να σηκωσω το τηλεφωνο, ξαφνου κ απο το πουθενα, εμφανιστηκε κ ενας αλλος διεκδικητης του εισιτηριου για το χωροχρονικο ταξιδι: ενας τυπος, μικροσωμος κ μελαμψος, μαλλον μεταναστης απο καποια χωρα της μακρινης ανατολης, πεταχτηκε κ αρπαξε σχεδον ταυτοχρονα με μενα το ακουστικο κ δεν ελεγε να το αφησει. ε οχι, ρε φιλε! δεν ειναι δυνατον! ερχονται οι ξενοι κ μας παιρνουν τωρα κ τα παραλληλα συμπαντα; κατι μουρμουρισε αυτος ικετευτικα, κατι του γρυλισα εγω.. στο τελος νικησα. αφησε ο ξενος το ακουστικο, εκανε ενα βημα πισω, μα δεν εφυγε. "παρακαλω; ποιος ειναι;" ειπα σαν ετοιμος απο καιρο. στην αλλη ακρη της γραμμης μια γυναικεια φωνη μελωδικη ελεγε κατι σε καποια γλωσσα της ινδικης υποηπειρου. γυρισα κ κοιταξα ξανα τον μελαγχολικο αντιζηλο. "για σενα ειναι", του ειπα κ αυτος εβαλε σαν μικρο παιδι τα γελια.
καθως απομακρυνομουν ακουγοντας πισω μου διαφορα μαλλον πακιστανικα γλυκολογα, σκεφτηκα οτι τελικα υπαρχουν διπλα μας ανθρωποι που ηδη ζουν παραλληλα σε δυο, αν οχι κ σε περισσοτερα, συμπαντα, καποια απο τα οποια ειναι πολυ πιο επειγοντα απο το χαλαρο κ ξεγνοιαστο δικο μας
η πρωτη ηταν πριν απο πολλα χρονια, τοτε που οι περισσοτεροι δεν ειχαμε κινητα κ κυκλοφορουσαμε παντα με μια τηλεκαρτα στην τσεπη. ημουν στην αθηνα, στην πλατεια αμερικης. ακουσα να χτυπαει ενα καρτοτηλεφωνο, πλησιασα δειλα-δειλα, σηκωσα το ακουστικο κ ειπα: "παρακαλω, ποιος ειναι;" στην αλλη ακρη της γραμμης μια γυναικεια φωνη, σαν κ αυτες που σταδιοδρομουν στις γραμμες εξυπηρετησης, ζητουσε καποιον γιαννη. της ειπα: "α, κοιταξτε να δειτε συμπτωση: κ εμενα γιαννη με λενε!" "καλα, χαλαρωσε, δεν σε λενε κ αναξαγορα" μου απαντησε κ μου το εκλεισε στα μουτρα. οταν αφηγηθηκα το περιστατικο αυτο στους φιλους μου, οι πιο πολλοι γελασανε. υπηρχαν, ομως, κ καποιοι που μου ειπαν οτι πρεπει να ειμαι πιο προσεκτικος κ οτι δεν παιζουνε με αυτα τα πραγματα κ οτι υπαρχουν καρτοτηλεφωνα στην πολη που λειτουργουν σαν πυλες εισοδου σε αλλες διαστασεις. τοτε καταλαβα οτι ειχα δωσει λανθασμενη απαντηση σε εκεινην την αγνωστη γυναικεια φωνη κ εχασα ετσι μια σπανια ευκαιρια να ταξιδεψω σε καποιο παραλληλο συμπαν πιο διασκεδαστικο απο αυτο εδω το συμπαν το ξενερωτο.
για πανω απο δυο δεκαετιες περνουσα διπλα απο καρτοτηλεφωνα περιμενοντας πώς κ πώς να ακουσω κ παλι καποιο να χτυπαει. μεχρι που χθες το βραδυ, καθως περπατουσα στη γουναρη, κατω απο την πλατεια ναυαρινου, ακουσα να χτυπαει ενα τηλεφωνο. αν κ περναω σχεδον καθε μερα απο εκει, δεν ειχα προσεξει ποτε οτι υπαρχει στο σημειο αυτο καρτοτηλεφωνο. εριξα μια ματια τριγυρω. ηταν αργα κ εβρεχε. οι δρομος ηταν αδειος. αυτο ειναι, σκεφτηκα, το παραλληλο μου συμπαν εξακολουθει να συνωμοτει για να με κλεψει απο αυτο εδω το συμπαν το αχαριστο. ετσι ειναι τα παραλληλα τα συμπαντα: καμια φορα αργουν να παρουν μπρος, αλλα στο τελος την κανουν τη δουλεια τους.
μα ενω ετρεξα ολο χαρα για να σηκωσω το τηλεφωνο, ξαφνου κ απο το πουθενα, εμφανιστηκε κ ενας αλλος διεκδικητης του εισιτηριου για το χωροχρονικο ταξιδι: ενας τυπος, μικροσωμος κ μελαμψος, μαλλον μεταναστης απο καποια χωρα της μακρινης ανατολης, πεταχτηκε κ αρπαξε σχεδον ταυτοχρονα με μενα το ακουστικο κ δεν ελεγε να το αφησει. ε οχι, ρε φιλε! δεν ειναι δυνατον! ερχονται οι ξενοι κ μας παιρνουν τωρα κ τα παραλληλα συμπαντα; κατι μουρμουρισε αυτος ικετευτικα, κατι του γρυλισα εγω.. στο τελος νικησα. αφησε ο ξενος το ακουστικο, εκανε ενα βημα πισω, μα δεν εφυγε. "παρακαλω; ποιος ειναι;" ειπα σαν ετοιμος απο καιρο. στην αλλη ακρη της γραμμης μια γυναικεια φωνη μελωδικη ελεγε κατι σε καποια γλωσσα της ινδικης υποηπειρου. γυρισα κ κοιταξα ξανα τον μελαγχολικο αντιζηλο. "για σενα ειναι", του ειπα κ αυτος εβαλε σαν μικρο παιδι τα γελια.
καθως απομακρυνομουν ακουγοντας πισω μου διαφορα μαλλον πακιστανικα γλυκολογα, σκεφτηκα οτι τελικα υπαρχουν διπλα μας ανθρωποι που ηδη ζουν παραλληλα σε δυο, αν οχι κ σε περισσοτερα, συμπαντα, καποια απο τα οποια ειναι πολυ πιο επειγοντα απο το χαλαρο κ ξεγνοιαστο δικο μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου