midpoint report

ολα αυτα

-γιατι δεν γραφετε κατι για ολα αυτα που μας συμβαινουν;
-ποια ολα αυτα; τι εννοειτε;
-για αυτα που μας απασχολουν.. την κριση, τη διαφθορα, την αδικια, την τρομοκρατια, τη φτωχεια..
-την ανεργια ξεχασατε.
-με ειρωνευεστε;
-οχι ακριβως, αλλα, μην νομιζετε, για αυτα ειναι που γραφω.
-οχι, δεν γραφετε για αυτα. εσας σας απασχολει μοναχα ο εαυτος σας.
-κ ποιος σας ειπε οτι εγω δεν ειμαι φτωχος, διεφθαρμενος, τρομοκρατημενος κ αδικος; νομιζω οτι με εχετε υπερτιμησει.. ξερετε, ο,τι βρισκω γραφω.

beating as one

από συνήθεια

παμε το απογευμα να κανουμε το τρισαγιο στη γιαγια κ παιρνω στο αμαξι τον παπα, γιατι βρεχει πολυ κ το μνημα ειναι ψηλα, στην ανηφορα. ο παπας μοιαζει αμηχανος. ρωταει την ηλικια της συγχωρεμενης κ υστερα λεει κατι αδιαφορο για τον καιρο. αναρωτιεμαι αν ειναι η πρωτη του φορα που κανει βαρδια στο νεκροταφειο.
μετα την συντομη τελετη τον ξανακατεβαζω με το αμαξι.
"δεν πιστευεις, ε;" με ρωταει.
"δεν ξερω.. μαλλον οχι", του απαντω, "γιατι;"
"τιποτα.. ειδα που δεν εκανες τον σταυρο σου. δεν πειραζει, ομως. φτανει που εισαι εδω." 
αναρωτιεμαι τι εννοει με αυτο το "εδω". εδω, στο νεκροταφειο; εδω, στην πολη; εδω, σε αυτον τον κοσμο; ή μηπως το εδω ειναι μεταφορικο; οτι ειμαι εδω, ασπουμε, συγκεντρωμενος κ δεν πεταει αλλου ο νους μου; τωρα μαλλον ειμαστε κ οι δυο αμηχανοι. ο παπας δεν εχει πει, ομως, την τελευταια του κουβεντα:
"να σε ρωτησω κ κατι αλλο;"
"παρακαλω."
"ποσα κυβικα ειναι το αυτοκινητο σου;"
"χιλια διακοσια. γιατι;"
"ε, τοτε.. γιατι το λενε πεντακοσαρακι;"
"ετσι", του απαντω, "απο συνηθεια. ετσι λεγανε το παλιο μοντελο που του εμοιαζε."
"απο παραδοση", με διορθωνει, "οχι απο συνηθεια. η παραδοση ειναι καλο πραγμα. η συνηθεια ειναι του διαβολου."
θελω να τον ρωτησω αν μιλαει αλληγορικα. αν ολο αυτο ειναι, ξερωγω, η παραβολη του μαυρου φιατ κ κατι αλλο πιο υπαρξιακο κρυβεται απο πισω. φτανουμε. ανοιγει την πορτα. "να ζησετε να την θυμαστε", μου λεει, "κ οταν πας να πληρωσεις τελη κυκλοφοριας, να τους δωσεις μονο για τα πεντακοσια." γελαει. το εχω ακουσει πεντακοσιες τουλαχιστον φορες αυτο το αστειακι. γελαω κ εγω λιγο. απο συνηθεια.

ο κορεατης

οταν ημουν ερασμους στη γαλλια -τον προηγουμενο αιωνα- εμενα σε μια φοιτητικη εστια. στο διπλανο δωματιο εμενε ενας κορεατης μεταπτυχιακος, του οποιου το ονομα τωρα το εχω πια ξεχασει. ο κορεατης, για καποιον λογο ακατανοητο, ειχε βρει στο προσωπο μου τον ευρωπαιο κολλητο που παντα ονειρευοταν κ μου ελεγε ολα τα μυστικα του. οι εξωφρενικες εξομολογησεις του, τις οποιες ακουγα υπομονετικα σχεδον καθε απογευμα, με εκαναν πολυ συχνα να θελω να αρπαξω ενα ψαλιδι κ να κοψω τα αυτια μου. μετα σκεφτομουν, ομως, οτι ισως η κινηση αυτη του εδινε περισσοτερο θαρρος, αφου στις απωανατολικες ταινιες, που βλεπαμε ηδη τοτε στο σινεμα, τετοιοι ακρωτηριασμοι ηταν πολυ συνηθισμενο, αν οχι κ αγαπημενο, θεαμα.
το βασικο προβλημα του γειτονα μου ηταν οτι ειχε καψουρευτει θανασιμα μια, επισης ερασμους, ιταλιδα, της οποιας το ονομα, σε αντιθεση με το δικο του, παραδοξως το θυμαμαι ακομα: καρμινα. τον φλογερο κ εξωτικο αυτον ερωτα η καρμινα δεν τον πληροφορηθηκε ποτε, αφου ο συνεσταλμενος φιλος μου περιοριζοταν να τα λεει μοναχα σε εμενα κ συνηθιζε να τρεχει τρομοκρατημενος να κρυφτει, μολις το αντικειμενο του ποθου του εμφανιζοταν στην κοινοχρηστη κουζινα του οροφου μας, την οποια ειχαμε μετατρεψει σε πολυχωρο κοινωνικων εκδηλωσεων.
ενα απογευμα, που ηρθε παλι για να μοιραστει μαζι μου τον καημο του, δεν αντεξα κ του εβαλα τις φωνες: "γιατι, ρε ανθρωπε, δεν πας να της τα πεις κ εκεινης ολα αυτα; τι εχεις να χασεις; το πολυ-πολυ να φας κανενα νουντλς.." (το ξερω, δεν εκανα κ την καλυτερη μεταφραση του ορου χυλοπιτα, αλλα αυτος μια χαρα καταλαβε τι ηθελα να πω.) "δεν γινεται", μου απαντησε. "τωρα εχει πια γκομενο." "ποιον;", απορησα εγω. "εναν σουηδο, ερασμους σαν κ εσας", αναστεναξε αυτος. με τους σκανδιναβους ερασμους παιζαμε μπαλα τις κυριακες κ λιγο πολυ τους ειχα γνωρισει ολους - εγω, ως αναδελφος ελλην, ειχα κολλησει στην ομαδα των ιταλοΐσπανων, που επαιζαν πιο πολυ για να πλακωθουν παρα για χαρη του αθληματος κ γενικα περνουσαμε πολυ ομορφα. "ποιον σουηδο, ρε; λεγε", επεμεινα. "πού θες να ξερω;", μου απαντησε σχεδον απαξιωτικα, "αυτοι ειναι ολοι ιδιοι."
κ καπως ετσι η ανατολη σημειωσε, στις καθυστερησεις ενος αγωνα που φαινοταν να εχει πια κριθει, το γκολ της τιμης σε βαρος της δυσης, στο αιωνιο κατα τα αλλα ντερμπυ των στερεοτυπων.