Ο νονός μου είναι ναυτικός. Είναι ωραίο να έχεις για νονό έναν ναυτικό. Μπορεί, λόγω των ταξιδιών, να λείπει καμιά φορά το Πάσχα και να μην γίνεται να ανταποκριθεί, όπως ορίζει η παράδοση, στις πασχαλινές υποχρεώσεις του απέναντι στο βαφτιστήρι του, αλλά όταν επιστρέφει, όλο και κάποιο δώρο απίθανο κι εξωτικό θα κουβαλάει μαζί του.
Όταν ήμουν μικρός και έλειπε στη θάλασσα για μήνες ή για χρόνια, μού έστελνε καρτ ποστάλ από τη Βραζιλία ή τον Ινδικό με ευχές και με τα νέα του και δεν παρέλειπε ποτέ σχεδόν να μου τονίζει πόσα ωραία κορίτσια υπάρχουν στην Οσάκα ή στην Κορούνια, προσθέτοντας λεπτομέρειες πολύ ενδιαφέρουσες, που δυστυχώς όμως ένας πεντάχρονος αδυνατούσε να εκτιμήσει.
Χθες το πρωί με πήρε να μου ευχηθεί από τα Χανιά, όπου βρίσκεται υπό επισκευή το πλοίο του. Γνωρίζοντας από πολλές παλιότερες αφηγήσεις ότι οι ναυτικοί γλεντούν το Πάσχα και με το παραπάνω στα καράβια τους, τον ρώτησα αν ψήνουνε. «Δώδεκα κι ένας», μου απάντησε αινιγματικά. «Δώδεκα κι ένας τι;» ζήτησα διευκρινίσεις. «Δώδεκα μουσουλμάνοι και εγώ», μου είπε, «είμαστε πλήρωμα εδώ. Μόνος μου το γιορτάζω.»
Ντρέπομαι που το λέω, αλλά η πρώτη μου αντίδραση ήτανε να τρομάξω. Αυτό το αβάσταχτο 12-1, έτσι όπως μου ακούστηκε σαν σκορ συντριπτικό σε βάρος του σε ποδοσφαιρικό αγώνα, έμοιαζε να εκπέμπει μια απειλή και έναν κίνδυνο θανάσιμο. Ο νονός μου πρόλαβε, ευτυχώς, και διέλυσε αυτές τις επιπόλαιες και τόσο στεριανές μου σκέψεις: «Αλλά είναι όλοι τους καλά παιδιά και αυτές τις μέρες ειδικά μου κάνουν όλα τα χατίρια. Και χθες το βράδυ που καθόμασταν όλοι μας στο σαλόνι, έκαναν διαγωνισμό ποιος θα μου πει την πιο ωραία ιστορία.»
Θυμήθηκα τότε εκείνον τον αφορισμό του Ουναμούνο, για τα ταξίδια και το διάβασμα που θεραπεύουν, αν δεν κάνω λάθος, τον ρατσισμό και τον φασισμό αντίστοιχα. Δεν ξέρω αν και ο ισπανός φιλόσοφος είχε για νονό κανέναν ναυτικό που του έλεγε παρόμοιες ιστορίες, αλλά νομίζω πως κάτι τέτοιο θα είχε στο μυαλό του, όταν τα έγραφε αυτά, τέτοια ταξίδια συνύπαρξης στην επικράτεια του «άλλου» και όχι κάποιον ακίνδυνο τουρισμό, όπως ίσως εμείς νομίζουμε, σε χώρες και βιβλία.
Όταν ήμουν μικρός και έλειπε στη θάλασσα για μήνες ή για χρόνια, μού έστελνε καρτ ποστάλ από τη Βραζιλία ή τον Ινδικό με ευχές και με τα νέα του και δεν παρέλειπε ποτέ σχεδόν να μου τονίζει πόσα ωραία κορίτσια υπάρχουν στην Οσάκα ή στην Κορούνια, προσθέτοντας λεπτομέρειες πολύ ενδιαφέρουσες, που δυστυχώς όμως ένας πεντάχρονος αδυνατούσε να εκτιμήσει.
Χθες το πρωί με πήρε να μου ευχηθεί από τα Χανιά, όπου βρίσκεται υπό επισκευή το πλοίο του. Γνωρίζοντας από πολλές παλιότερες αφηγήσεις ότι οι ναυτικοί γλεντούν το Πάσχα και με το παραπάνω στα καράβια τους, τον ρώτησα αν ψήνουνε. «Δώδεκα κι ένας», μου απάντησε αινιγματικά. «Δώδεκα κι ένας τι;» ζήτησα διευκρινίσεις. «Δώδεκα μουσουλμάνοι και εγώ», μου είπε, «είμαστε πλήρωμα εδώ. Μόνος μου το γιορτάζω.»
Ντρέπομαι που το λέω, αλλά η πρώτη μου αντίδραση ήτανε να τρομάξω. Αυτό το αβάσταχτο 12-1, έτσι όπως μου ακούστηκε σαν σκορ συντριπτικό σε βάρος του σε ποδοσφαιρικό αγώνα, έμοιαζε να εκπέμπει μια απειλή και έναν κίνδυνο θανάσιμο. Ο νονός μου πρόλαβε, ευτυχώς, και διέλυσε αυτές τις επιπόλαιες και τόσο στεριανές μου σκέψεις: «Αλλά είναι όλοι τους καλά παιδιά και αυτές τις μέρες ειδικά μου κάνουν όλα τα χατίρια. Και χθες το βράδυ που καθόμασταν όλοι μας στο σαλόνι, έκαναν διαγωνισμό ποιος θα μου πει την πιο ωραία ιστορία.»
Θυμήθηκα τότε εκείνον τον αφορισμό του Ουναμούνο, για τα ταξίδια και το διάβασμα που θεραπεύουν, αν δεν κάνω λάθος, τον ρατσισμό και τον φασισμό αντίστοιχα. Δεν ξέρω αν και ο ισπανός φιλόσοφος είχε για νονό κανέναν ναυτικό που του έλεγε παρόμοιες ιστορίες, αλλά νομίζω πως κάτι τέτοιο θα είχε στο μυαλό του, όταν τα έγραφε αυτά, τέτοια ταξίδια συνύπαρξης στην επικράτεια του «άλλου» και όχι κάποιον ακίνδυνο τουρισμό, όπως ίσως εμείς νομίζουμε, σε χώρες και βιβλία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου