Ο τρόπος με το όποιον βλέπουμε τα πράγματα ή έστω το σημείο από όπου τα κοιτάμε δεν πρόκειται ποτέ να πάψει να μας ταλαιπωρεί και να μας βασανίζει, μέχρι να αποκτήσουμε κοινά αισθητήρια όργανα, που με τη σειρά τους θα οδηγήσουν σε κοινό τρόπο αντίληψης. Προς το παρόν, οι ζωές μας θα συνεχίσου να εξελίσσονται ως παράγωγα κάποιων –άλλοτε φαιδρών και άλλοτε τραγικών- παρεξηγήσεων.

Οι ζωές μας συναντιούνται διαρκώς και σχηματίζουνε γωνίες. Συνήθως οξείες, μες στις οποίες ελάχιστα –ας πούμε, τα απαραίτητα- χωρούν, κάποιες φορές αμβλείες, όπου πολλά –αυτά που, ωστόσο, δίνουν στην ύπαρξή μας νόημα- τείνουν να περισσεύουν. Και κάποιες σπάνιες στιγμές, έρχεται, λέει, μια ζωή και συναντά μιαν άλλη σε εκείνο το σημείο ακριβώς όπου προκύπτει μια ξεχωριστή ορθή, ορθότατη, γωνία.

Η γεωμετρία είναι ένας κώδικας. Η κώδικας αυτός, όπως και εκείνος της γλώσσας άλλωστε, χρειάστηκε κανόνες, αρχές και αξιώματα προκειμένου να θεμελιωθεί και να στεριώσει πάνω στην κινούμενη άμμο της αμφισβήτησης. Οι κανόνες αυτοί έχουνε περιβληθεί μιας σταθεράς παγκόσμιας ισχύος και δεν υπόκεινται σε αναθεωρήσεις. Παραδόξως, μόνη εξουσία αναθεωρητική παραμένει ο κώδικας ο ίδιος.

Πουθενά στη φύση δεν υφίστανται τέλειοι κύκλοι, απόλυτες ευθείες, τρίγωνα ισοσκελή, πολύ δε περισσότερο τραπέζια και ρόμβοι. Η γεωμετρία υπαγόρευσε την κατασκευή ενός καινούριου κόσμου, όπου όλες αυτές οι ανθρώπινες συμβάσεις, όχι μονάχα θα έβρισκαν δικαίωση, αλλά ουσιαστικά θα διοικούσαν πλέον και θα επέβαλλαν από συνήθειες και συμπεριφορές μέχρι και συνειδήσεις.

Η πόλη στην απόλυτή της εκδοχή, ετούτη της σύγχρονης μητρόπολης, δημιούργησε μια νέα τάξη φύσεως. Έναν κόσμο εν τέλει φυσικό, όπου τα ανθρώπινα κατασκευάσματα ξεπέρασαν τους κατασκευαστές τους και απέδειξαν ότι η γεωμετρία, όπου πάνω της οι κατασκευαστές βασίστηκαν είναι πολύ ανεπαρκής για να τα ερμηνεύσει. Δεν είναι η πόλη ο δράκος του σύγχρονου παραμυθιού, αλλά η αδυναμία-απροθυμία μας να την κατανοήσουμε.

Όσο και να προσπαθείς να μου αποδείξεις –ή έστω να πείσεις τον εαυτό σου, που είναι και το χειρότερο- πως έχεις τετραγωνίσει την δική σου τη ζωή, πως έχει θέσει εντός του κύκλου των προτεραιοτήτων σου ολόκληρη την ύπαρξη σου, εγώ πάντα θα βρίσκομαι εδώ για να σου δείχνω ότι αυτό που κατασκεύασες, αυτό το σχήμα το κακάσχημο, δεν είναι παρά μία κραυγαλέα έλλειψη.