Μια φίλη έχασε το πορτοφόλι της. Επειδή το βράδυ που το έχασε είχαμε βγει μαζί, με πήρε τηλέφωνο και μου ζήτησε να ρίξω μια ματιά στο αμάξι μου, μήπως της είχε πέσει εκεί και δεν το είχε καταλάβει. Το πορτοφόλι δεν το βρήκα δυστυχώς, αλλά βρήκα κάτω από το κάθισμα του οδηγού ένα χαρτί που το έψαχνα εδώ και μήνες και το είχα για χαμένο. Αυτό το περιστατικό μού θύμισε μιαν άλλη ιστορία, που πρέπει ακόμα να την λένε οι μπάτσοι στα μπλόκα της εθνικής οδού και να διασκεδάζουνε σε βάρος μου.
Πριν από χρόνια, κι ενώ ταξίδευα στην Εθνική, με σταμάτησαν στα διόδια της Τραγάνας κάτι αστυνομικοί και μου είπαν πως πρέπει να ψάξουν το αμάξι μου. "Γιατί, παρακαλώ;" του ρώτησα έκπληκτος. "Γιατί έχουμε πληροφορίες ότι ένα φίατ με βολιώτικες πινακίδες που κατευθύνεται βόρεια μεταφέρει ναρκωτικά", μου απάντησαν. "Εντάξει, πείτε μου πού είναι η κάντιντ κάμερα να χαμογελάσω να τελειώνουμε", τους είπα, αλλά αυτοί αντί για κάμερα μου έδειξαν το σχετικό ένταλμα ερεύνης. "Μεταφέρετε ναρκωτικά, κύριε", με ρώτησε ο αξιωματικός της παρέας. "Όχι, ρε. Τα έστειλα με κούριερ, γιατί ήταν πολλά και δεν χωρούσανε στο πορτ-μαγκάζ", σκέφτηκα να του πω, αλλά βασικά του απάντησα, "όχι, θα πάρει ώρα αυτή η ιστορία;" "Σε 5 λεπτά θα έχουμε τελειώσει. Καθίστε εκεί στη σκιά, παρακαλώ, και περιμένετε!" Ξέχασα να σας πω ότι ήτανε κατακαλόκαιρο και καύσωνας. Και τι έγινε, θα αναρωτιέστε τώρα, είμαι σίγουρος - θα δείτε πως έχει σημασία. Υπάκουσα λοιπόν στις εντολές, αλλά αν και ήταν μεσημέρι και ο ήλιος βαρούσε στο ψαχνό, δεν απομακρύνθηκα και πολύ από το αυτοκίνητο και παρέμεινα όσο γίνεται πιο κοντά, για να μπορώ να παρακολουθώ την πορεία της έρευνας. Είχα διαβάσει και κάνα-δυο αστυνομικά μυθιστορήματα, που ήξερα αν αυτοί δεν μου "φύτευαν" κανένα "εύρημα" μέσα στο αμαξάκι μου, για να μπορέσουν έτσι να με "δέσουν"; Και έτσι, φορώντας το πιο πονηρεμένο και καχύποπτο χαμόγελο, στάθηκα στο πλάι και τους είδα να ανοιγοκλείνουν τα ντουλαπάκια του αυτοκινήτου μου, να σηκώνουν την ρεζέρβα, να ξεβιδώνουνε τις πόρτες.. πολύ προσεκτική δουλειά - αλήθεια σχεδόν τους θαύμασα. Κάποια στιγμή, κι ενώ νόμισα πως είχανε τελειώσει, έβαλε ο ένας το χέρι του κάτω από το κάθισμα του οδηγού και έβγαλε ένα μπαλάκι από αλουμινόχαρτο. "Ωχ! Τι είναι αυτό", αναρωτήθηκα παλεύοντας να μην χάσω την μνημειώδη ψυχραιμία μου. Το έδωσε στον αξιωματικό κι αυτός αφού το ξετύλιξε, μου έδειξε το περιεχόμενό του. Μια άσπρη σκόνη. "Εσείς το βάλατε! Σας είδα! Σας κατάλαβα!", άρχισα αμέσως να ουρλιάζω. Είχα δει και πέντε-έξι φιλμ νουάρ. Τι είμαι; Κανένας χθεσινός; Κι ενώ ήδη τα όργανα κινούνταν απειλητικά προς το μέρος μου, ο αξιωματικός βούτηξε το δάχτυλό του μέσα στο αλουμινόχαρτο κι ύστερα, όπως ήταν σκονισμένο, το έφερε στη γλώσσα του κ γευόμενος το μυστικό φορτίο μου με κοίταξε πολύ προβληματισμένος. Όλοι μας, εγώ, τα όργανα, οι υπάλληλοι των διοδίων, οι διερχόμενοι οδηγοί κρατήσαμε την ανάσα μας περιμένοντας να βγάλει η γεύση του αξιωματικού το πόρισμά της. Αυτός τότε, αφού έφτυσε διακριτικά στα πόδια του, μου είπε έτοιμος σχεδόν να γαμηθεί στα γέλια: "Ζάχαρη άχνη! Ιούλιος μήνας κουραμπιές; Να το καθαρίζουμε καμιά φορά το αμάξι, ναι;"
Και όλα αυτά, ολόκληρη αυτή η ανάκληση αυτής της χαζοϊστορίας, δεν λέγονται για χάρη της τάξης, έννομης ή μη, και ούτε φυσικά της καθαριότητας. Μα για να τονιστεί πόσο επικίνδυνο είναι γενικά το ψάξιμο. Κυρίως όταν για άλλα ξεκινάς να βρεις και άλλα τελικά ανακαλύπτεις.
Πριν από χρόνια, κι ενώ ταξίδευα στην Εθνική, με σταμάτησαν στα διόδια της Τραγάνας κάτι αστυνομικοί και μου είπαν πως πρέπει να ψάξουν το αμάξι μου. "Γιατί, παρακαλώ;" του ρώτησα έκπληκτος. "Γιατί έχουμε πληροφορίες ότι ένα φίατ με βολιώτικες πινακίδες που κατευθύνεται βόρεια μεταφέρει ναρκωτικά", μου απάντησαν. "Εντάξει, πείτε μου πού είναι η κάντιντ κάμερα να χαμογελάσω να τελειώνουμε", τους είπα, αλλά αυτοί αντί για κάμερα μου έδειξαν το σχετικό ένταλμα ερεύνης. "Μεταφέρετε ναρκωτικά, κύριε", με ρώτησε ο αξιωματικός της παρέας. "Όχι, ρε. Τα έστειλα με κούριερ, γιατί ήταν πολλά και δεν χωρούσανε στο πορτ-μαγκάζ", σκέφτηκα να του πω, αλλά βασικά του απάντησα, "όχι, θα πάρει ώρα αυτή η ιστορία;" "Σε 5 λεπτά θα έχουμε τελειώσει. Καθίστε εκεί στη σκιά, παρακαλώ, και περιμένετε!" Ξέχασα να σας πω ότι ήτανε κατακαλόκαιρο και καύσωνας. Και τι έγινε, θα αναρωτιέστε τώρα, είμαι σίγουρος - θα δείτε πως έχει σημασία. Υπάκουσα λοιπόν στις εντολές, αλλά αν και ήταν μεσημέρι και ο ήλιος βαρούσε στο ψαχνό, δεν απομακρύνθηκα και πολύ από το αυτοκίνητο και παρέμεινα όσο γίνεται πιο κοντά, για να μπορώ να παρακολουθώ την πορεία της έρευνας. Είχα διαβάσει και κάνα-δυο αστυνομικά μυθιστορήματα, που ήξερα αν αυτοί δεν μου "φύτευαν" κανένα "εύρημα" μέσα στο αμαξάκι μου, για να μπορέσουν έτσι να με "δέσουν"; Και έτσι, φορώντας το πιο πονηρεμένο και καχύποπτο χαμόγελο, στάθηκα στο πλάι και τους είδα να ανοιγοκλείνουν τα ντουλαπάκια του αυτοκινήτου μου, να σηκώνουν την ρεζέρβα, να ξεβιδώνουνε τις πόρτες.. πολύ προσεκτική δουλειά - αλήθεια σχεδόν τους θαύμασα. Κάποια στιγμή, κι ενώ νόμισα πως είχανε τελειώσει, έβαλε ο ένας το χέρι του κάτω από το κάθισμα του οδηγού και έβγαλε ένα μπαλάκι από αλουμινόχαρτο. "Ωχ! Τι είναι αυτό", αναρωτήθηκα παλεύοντας να μην χάσω την μνημειώδη ψυχραιμία μου. Το έδωσε στον αξιωματικό κι αυτός αφού το ξετύλιξε, μου έδειξε το περιεχόμενό του. Μια άσπρη σκόνη. "Εσείς το βάλατε! Σας είδα! Σας κατάλαβα!", άρχισα αμέσως να ουρλιάζω. Είχα δει και πέντε-έξι φιλμ νουάρ. Τι είμαι; Κανένας χθεσινός; Κι ενώ ήδη τα όργανα κινούνταν απειλητικά προς το μέρος μου, ο αξιωματικός βούτηξε το δάχτυλό του μέσα στο αλουμινόχαρτο κι ύστερα, όπως ήταν σκονισμένο, το έφερε στη γλώσσα του κ γευόμενος το μυστικό φορτίο μου με κοίταξε πολύ προβληματισμένος. Όλοι μας, εγώ, τα όργανα, οι υπάλληλοι των διοδίων, οι διερχόμενοι οδηγοί κρατήσαμε την ανάσα μας περιμένοντας να βγάλει η γεύση του αξιωματικού το πόρισμά της. Αυτός τότε, αφού έφτυσε διακριτικά στα πόδια του, μου είπε έτοιμος σχεδόν να γαμηθεί στα γέλια: "Ζάχαρη άχνη! Ιούλιος μήνας κουραμπιές; Να το καθαρίζουμε καμιά φορά το αμάξι, ναι;"
Και όλα αυτά, ολόκληρη αυτή η ανάκληση αυτής της χαζοϊστορίας, δεν λέγονται για χάρη της τάξης, έννομης ή μη, και ούτε φυσικά της καθαριότητας. Μα για να τονιστεί πόσο επικίνδυνο είναι γενικά το ψάξιμο. Κυρίως όταν για άλλα ξεκινάς να βρεις και άλλα τελικά ανακαλύπτεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου